Sala gimnastyczna

XXX

  Otrzepał biały fartuch z nieistniejących drobinek; nie lubił, jak śnieżna bluza z zajęć kulinarnych się brudziła, pałał do niej niezrozumiałym szacunkiem, który nie pozwalał na skalanie jej choćby najmniejszą plamką sosu czy czegokolwiek innego, czym akurat operowali.
  – Francesco?
  – Hmm? – Obrócił się nagle zawołany, konfrontując wzrok z dwiema szeroko uśmiechniętymi dziewczynami. Dłoń dość szybko wylądowała na biodrze, gdy czekał na kontynuację. Obie wyraźnie nie potrafił zdecydować która z nich powinna się odezwać i nawet jeśli nie do końca odpowiadało mu marnowanie czasu, tak stał uprzejmie i nie ponaglał, przyglądając im się jedynie z uwagą. Wyższa z nich o blond włosach wyszła w końcu naprzód, chowając obie dłonie za plecy.
  – Pomógłbyś nam zanieść to wszystko na salę gimnastyczną?
  – Oczywiście – Zdobył się nawet na uprzejmy uśmiech, w moment później podnosząc jedną z głębszych tac, na których wcześniej ustawiono shake'i. Droga do wskazanego miejsca nie była ciężka, bo i nie trwała dłużej niż pięć minut. Nie kłopotał się zresztą z marnowaniem czasu na rozmowy, tak jak robili to idący za nim rówieśnicy. Rozumiał, że pierwszoklasiści chcieli jak najszybciej nawiązać przyjaźnie, z którymi spędzą następne kilka lat tej prywatnej szkoły, lecz sam nie widział większego powodu by się w to wszystko bawić. Przyszedł tu zdobyć dobre stopnie by później z łatwością zarobić pieniądze i szybko odpoczywać zamiast harować jak wół, a nie marnować miesiące na niepotrzebne imprezy i schadzki.
  Z niemym westchnieniem odłożył proteinowe napoje na przygotowany stolik, podczas gdy towarzyszący im nauczyciel ogłaszał zgromadzonym w sali sportowcom powód wizyty. Alverra znów przemknął dłońmi po podwiniętych rękawach kulinarnej bluzy, odsuwając się gdzieś na ubocze. Chciał już stąd iść, zdecydowanie nie pasował do fanatyków nadmiernego ruchu.

  Nie sądził, że wystarczy odrobina słodkiego napoju z owoców i proszek proteinowy, by zyskać atencję absolutnie całej drużyny. Z drugiej strony dokładnie tak sobie wyobrażał kluby w szkołach – przepełnione energią dzieciaki które zachowywały się jakby z każdego dnia czerpały wszystko co się da. Nie miał pojęcia skąd w nich tyle entuzjazmu, to tylko szejki z truskawki i mięty z dodatkami, których normalnie by się po nich nie spodziewano; w każdym razie, bez względu na to z czego ich nie zrobiono, wciąż był tylko szejkami, a oni traktowali je jak dar boży. Włoch skrzywił się nieznacznie, lecz zmiana na twarzy trwała jedynie ułamek sekundy, znikając nim ktokolwiek zdążyłby ją wychwycić.
  Kocie uszy schowane między gęstymi lokami czarnych włosów poruszyły się niespodziewanie, gdy jeden z członków drużyny ruszyły w jego kierunku. Ciemny brąz oczu uniósł się ku górze, skanując twarz... drugoklasisty? Trzeciego roku? Ciężko było stwierdzić, był wysoki jak sam dąb. Twarz kocura nie ulegał jednak żadnej zmianie, wciąż tak samo stoicka i niezainteresowana.
  – Zgadza się – skinął niespiesznie głową. – Francesco Alverra, pierwszy rok na kierunku medycyny sądowej – przedstawił się zaraz zgodnie z własnymi wytycznymi, które nakazywały przekazanie najważniejszych szkolnych informacji. – Wierzę, że to nasze pierwsze spotkanie.
  Nie wyciągnął do niego ręki, wciąż trzymając je zaplecione na piersi. Czekał tylko na znak nauczyciela, że mogą już odejść, posprzątać do końca po wyczynach i oddać się pozalekcyjnym zajęciom. O niczym tak nie marzył jak o wróceniu do czytanej akurat lektury.

  Im dłużej go słuchał, tym bardziej nie wiedział co do końcu tu robił i jakim cudem wciąż tkwił w miejscu. Salę wypełniał nieprzerwany odgłos prowadzonych rozmów, kółko kulinarne najwyraźniej odnalazło wspólny język z drużyną. Kto by pomyślał, Alverra sądził, że skończy się na przekazaniu szejków, kilku słowach od nauczyciela i wszyscy się rozejdą, a tu proszę; wszyscy młodzi kucharze wyglądali na zafascynowanych okazją, która im się nadarzyła.
  Coś jednak musiało w końcu pójść nie tak i brunet uniósł jedną z brwi ku górze, przyglądając się wyższemu chłopakowi z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
  – A co to dokładnie oznacza? Nie sądzę, żebym na tle pozostałych uczniów wyróżniał się jakoś specjalnie. Mamy tu zbiór nie tylko różnych narodowości ale i talentów – Uhh, ciężki przypadek. Nawet jeśli wyłapał flirtowne tony w głosie drugiego, to postanowił się z tym nie zdradzać, zamiast tego stawiająca na dość chłodną i wykalkulowaną odpowiedź.
  – Lovecraft, jak ten pisarz? – Nie dało się ukryć, żę właśnie w tym momencie jego uwaga została w mniejszym lub większym stopniu podchwycona. Obrócił nawet twarz, z wyraźnym zaintrygowaniem spoglądając ku stojącemu obok właścicielowi niecodziennego nazwiska. Ciężko było nie zauważyć, że najwyraźniej pierwszoklasista lubował się w książkach.
  – Praca w kuchni to dobry sposób na rozluźnienie po skupianiu się cały dzień na ciele człowieka i chorobach które go trawią – Jedna z rąk chłopaka powędrowała do ramienia, które rozmasował krótko. Ciężko było nie odczuwać zmęczenia po całym dniu nauki. – Poza tym to tradycja w moim rodzinnym domu – zamiłowanie do dobrego jedzenia – dodał po chwili kolejne wyjaśnienia, ostatni raz pokrótce przesuwając spojrzeniem po zgromadzonych w sali uczniach. Mieszanina trzech klas dogadujących się ze sobą bez najmniejszego problemu wyglądała dla niego dość osobliwie. Zawsze podejrzewał, że w tak prestiżowej szkole ci na najniższym szczeblu ze względu na strach towarzyszący zmianie uczelni oraz szacunek względem starszych nie będą w stanie wydusić do nich zbyt wiele słów poza tym, do czego zmuszą ich okoliczności. Zaskoczyli go.
  – Czemu sport?
  A jednak odbił piłeczkę.

  Ręce mu opadły. Nie tylko metaforycznie, ale fizycznie. Wszyscy członkowie drużyn sportowych byli tak bezpośredni? Nie, chyba jednak nie chciał wiedzieć.
  – Każdą nowo poznaną osobę zarzucasz takimi komplementami? Sportowiec, w dodatku kapitan drużyny – A więc nie umknął mu ten wykrzykiwany przez innych szczegół. – Coraz bardziej wpasowujesz się w stereotypowy obraz podrywacza, piesku – Spojrzał na niego w tamtym momencie kątem oka; widać było ten zaczepny blask w ciemnych ślepiach, widać było również to, jak ów błysk na krótką, niemal nieistniejąca sekundę uniósł jeden z kącików ust w asymetrycznym uśmiechu. Włoch odchrząknął zaraz, z naturalnością równą oddychaniu przechodząc do zwyczajowego, nieporuszonego wyrazu twarzy.
  – Ah, przypadkowa zbieżność nazwisk, rozumiem. Lubię jego twórczość, jest niecodzienna – Czy wyglądał na zawiedzionego? Może, a może nie. Ciężko było wyłuskać cokolwiek skrytego pod stoicką maską, jaką była jego twarz. Tym bardziej nie rozumiał, dlaczego kolejna osoba podchodziła i zagadywała konwersację. Zdawał sobie sprawę, ze swojej niecodziennej urody, ale przesiadywanie na uboczu innych teoretycznie nie powinno ściągać na niego aż takiej uwagi.
  – Pytam z grzeczności – odparł, chcąc odrobinę ugasić entuzjazm starszego kolegi ze szkoły. Dotychczas uspany w bezruchu cętkowany ogon poruszył się krótko, przemykając po podłożu. Musiał przyznać, że ta rozmowa nie była wcale taka zła. Mimo iż początkowo nie oczekiwał zbyt wiele, tak teraz wymiana zdań przychodziła łatwiej niż początkowo zakładał.
  – Pasuje do ciebie. Cała ta adrenalina, bieganie, walka o zwycięstwo. Choć mogę się mylić, w końcu cię nie znam – Znów wzruszył ramionami. Ile tu razem stali? Kilka minut? Podejrzewał zresztą, że jeszcze chwila i nauczyciele ukrócą tę drobną przerwę. Kółko kulinarne musiało jeszcze dokończyć sprzątanie, a drużyna najwyraźniej była w połowie meczu. Czy czegoś podobnego, nie znał się na tym.
  – Skoro tak cenisz umiejętności gotowania, to zapraszamy do naszego grona. Jestem pewien że pan Sanchez z pewnością podzieli się swoją kulinarną pasją. Nie wątpię, że ktoś tak utalentowany odnalazłby się również w kuchni. Poza tym, z pewnością znajdzie się wielu, którzy z chęcią wprowadzą w temat trzecioklasistę.
Wsunął palce między opadająca na oczy grzywkę, zaczesując ją nieco na bok. O ile kucharska bluza w żaden sposób mu nie przeszkadzała, tak chciał się już przebrać i najlepiej wziąć szybki prysznic.
  – Twoi koledzy z drużyny wciąż na ciebie patrzą. Chyba czegoś potrzebują.
  Ukradkowe spojrzenia i szepty nie umknęły jego uwadze, sami sportowcy zresztą tez nie kryli się z nimi jakoś szczególnie.

  – Nie dość że kapitan, to jeszcze pewny siebie i swoich przekonań. Zaczynam dostrzegać dlaczego twierdzisz bez grama zawahania, że jesteś w typie wszystkich. To rzeczywiście może pociągać wielu. Pytanie tylko – zatrzymał się na chwilę, niespiesznie obracając wpierw twarz, później całe ciało w kierunku Lovecrafta. Ręce cały czas trzymał zaplecione na piersi. – Jaki jest twój typ? Poza pierwszakami zza granicy, to już ustaliliśmy – Cętkowany ogon znów szurnął przez podłogę, wprawiając w ruch co pomniejsze drobinki kurzu; od kiedy zaczęli rozmawiać dopiero teraz stał się żywszy, obrazując zainteresowanie Alverry. Najwyraźniej mimo początkowego, dość sceptycznego podejścia zaczynał się dobrze bawić.
  – Powiało chłodem – skomentował tylko, nie dając po sobie poznać, czy zamierzał wziąć sobie radę do serca, czy też kompletnie ją zignorować. Nie był to ani czas ani miejsce na żadne poważne rozmowy. Zaczynał zresztą dostrzegać, że teraz nie tylko drużyna rzucała ich dwójce coraz i częstsze spojrzenia, ale i członkowie kółka kulinarnego mimochodem odwracali spojrzenia. Chyba musieli być delikatnie zdziwieni tym, że ich dotychczas siedzący na uboczu kolega w najlepsze prowadzi konwersację z kapitanem drużyny. Westchnął, zmęczony samą myślą o tym, ile pytań czekało go po powrocie.
  – Skoro nie lubisz gotować, to jak się żywisz? Zawsze myślałem, że sportowcy przykładają dość dużo uwagi do tego, co jedzą. Proteiny, energia i te sprawy – spytał zaintrygowany, posyłając chłopakowi zaciekawione spojrzenie. Widać było, że każdy oscylujący w dziedzinach jedzenia temat wzbudzał w nim iskierkę. Od razu robił się jakiś taki żywszy, a dotychczasowe znużenie powoli lecz wyraźnie znikało z lica.
  – I raczej podziękuję... Zrobię wszystko żeby nikt nawet nie wpadł na pomysł przygotowania czegokolwiek co stało obok makaronu. Nie są na to gotowi. Aczkolwiek gdy wymyślą grilla, to chętne poproszę o pomoc w przeniesieniu mięsa i warzyw. Wygląda na to, że Sanchezowi bardzo dobrze rozmawia się z waszym trenerem, nie będę więc zdziwiony, jeśli przez to zaczniemy częściej przerywać wam treningi.
  Nie dało się nie dostrzec błysku w oku ich nauczyciela. Alverra był niemal pewien, że skończy się na układaniu jadłospisu dla sportowców z dobrze zbilansowanym makro. Miał tylko nadzieję, że nie skończy się na jakimś wspólnym wyjeździe, podczas którego młodzi kucharze zostaną zmuszeni do wykonywania jakiś nieludzkich ćwiczeń. Nie przepadał za bieganiem i przesadnym wysiłkiem.
  – Podchody to świetna gra. Pokazuje ile jedna ze stron jest w stanie z siebie dać by osiągnąć cel, nie uważasz? A skoro sam zaproponowałeś, to kim jestem by się kłócić – Posłał mu krótkie, może nawet odrobinę zaczepne spojrzenie. – Poza tym zanim rzeczywiście dam ci numer, chętnie zobaczę z jakiej gliny jesteś ulepiony.
  Długi cętkowany ogon kolejny raz szurnął po podłodze; tym razem rozbujał się na tyle mocno, by tknąć wilczy odpowiednik stojącego obok Lovecrafta. Stoickie lico bruneta nie wskazywało na celowość zagrania, lecz nie odezwał się też ani słowem, które wskazywałoby na jego przypadkowość.
  – Kiedy kończycie lekcje? Na zewnątrz przed salą są automaty z kawą – Nie dodał nic więcej.

  – Coś w tym jest. Często się powtarza, że ludzie nie będą cię szanować dopóki sam siebie nie zaczniesz szanować. Proszę proszę, chyba jakiś zaszczyt mnie kopnął, skoro jestem w typie nie tylko kapitana drużyny, ale i kogoś pełnego refleksji – Odpiął jeden z najwyższych guzików białej bluzy, zaraz poprawiając też ułożenie podwiniętych rękawów. Już nie wrócą do gotowania czegokolwiek, więc mógł się trochę rozluźnić.
  – Uważasz, że jestem takim typem? Który wyciąga informacje by przełożyć je na swoją korzyść i się komuś przypodobać? Albo poderwać? – Jedna z brwi powędrowała lekko ku górze. – Cóż, nie winię, już zgodnie stwierdziliśmy, że ja nie znam ciebie a ty nie znasz mnie, więc błędne osądy są uzasadnione – Co jakiś czas zerkał na rozbujany uśmiech i rzucane na każdym kroku uśmiechy. Powoli zaczynał się przyzwyczajać do energii, jaką emanował trzecioklasista. I o ile nie był w stanie dać od siebie podobnego poziomu zaangażowania, tak wszystko wskazywało na to, że Lovecraftowi nie przeszkadzała spokojna aura Włocha.
  – Lanato? – spytał zdziwiony, tym razem nie powstrzymując zainteresowanego machnięcia ogonem to w lewo to w prawo. – Wiedziałem, że to prestiżowa szkoła, ale nie sądziłem że mają układy z tym Lanato. Są znani na dość sporą skalę. Ehh, chciałbym pójść na staż do restauracji z pięcioma gwiazdkami Michelin, to kolejny powód dla którego dołączyłem do kółka kulinarnego – Kolejne westchnienie, podczas którego przymknął oczy i przemknął dłonią po twarzy w zmęczonym geście. Tak planował żyć – zarobić wystarczająco na medycynie sądowej by później założyć własną restaurację i prowadzić ją w spokoju. Nie wiedział jedynie dlaczego powoli zaczynał się otwierać przed tym chłopakiem, ale postanowił na razie o tym nie myśleć.
  – Naprawdę? Jesteś dobrym źródłem wiedzy. W takim razie teraz nie mam już wątpliwości co do tego, że będziemy się częściej spotykać. Żeby bawić się w podchody wobec takich okoliczności musiałbym rzucić kółko, a tego nie zrobię – Poddał się, widać to było. A przynajmniej na razie, dopóki w głowie nie zrodził się nowy, lepszy plan.
  – Nie musi być z automatu, możemy pójść gdzieś indziej, zaskocz mnie – Naprędce wyłuskał telefon z kieszeni spodni, zerkając na godzinę. – Czyli za jakąś godzinę. Okej, pomogę posprzątać po zajęciach i zaczekam. Tak, to zaproszenie. Ale jeśli to jakaś zabawa w kto pierwszy wyrwie pierwszaka, to ostrzegam, że to w mojej rodzinie genetyczne by długo chować urazę.

  Stał cały czas odwrócony do niego przodem, z uwagą wysłuchując każdego słowa odnoszącego się do Lanatu i ewentualnego stażu. Raz czy dwa skinął pokrótce głową, tym samym pokazując, że ani na moment nie odwrócił uwagi.
  – To byłby dla mnie bardzo owocny scenariusz – przyznał bez cienia zawahania. – I tak planowałem spędzić wakacje w akademiku, skoro już mamy taką sposobność, więc czemu nie wykorzystać tego czasu na staż. Dzięki za dobrą radę, doceniam to. W ramach podzięki zrobię ci kiedyś obiad, sam ocenisz, czy rzeczywiście dysponuję umiejętnościami, które mogłyby zainteresować Sancheza – Na sam koniec w oczach bruneta pojawił się drobny, lecz zdecydowanie zauważalny błysk determinacji, całkiem jakby już sam zadecydował, że zrobi obiecany posiłek i nie było siły, która mogłaby zmienić jego zdanie. Zresztą... Majtająca po podłodze końcówka puchatego ogona wskazywała na to, że wydawał się podekscytowany myślą o przyrządzeniu komuś jednego ze swoich dań.
  – W takim razie oboje doświadczamy dziś pierwszego razu – odparł, postanawiając w żaden sposób nie sprostować co dokładnie miał na myśli. Niektóre odpowiedzi znacznie ciekawiej zdobywało się muszą na nie odrobinę zapracować, takiego przynajmniej był zdania. Zaraz jednak podmuch ciepłego powietrza trafił w kocie ucho, a sam Alverra drgnął niespodziewanie, kierując na wyższego chłopaka zaskoczone spojrzenie. Nie przyznałby tego na głos za skarby świata, ale w tamtym momencie coś niezrozumiałego poruszyło niemal wszystkimi wnętrznościami chłopaka. Odetchnął więc głębiej w sekundę później, uznając ten moment za idealny by umknąć z wypełnionej rozmowami sali.
  Dokończenie sprzątania w sali w której wcześniej gotowali zajęło znacznie mniej, niż przypuszczał. Dzięki zaoszczędzonemu czasowi zdołał złapać jeszcze Sancheza i mimochodem rzucić luźną propozycję dotyczącą tematu następnych zajęć. Po krótkiej i – sądząc po łagodnym uśmiechu tańczącym na licu ucznia – satysfakcjonującej rozmowie wrócił do swojego pokoju, chcąc w pełni wykorzystać zaoszczędzone minuty. Po szybkim prysznicu i drobnej kontemplacji co do ubioru był w zasadzie gotowy. Padło na prosty, czarny T-shirt pozbawiony jakiegokolwiek nadruku oraz dopasowane materiałowe spodnie w tym samym kolorze; wsunięte na nos okulary przeciwsłoneczne dopełniły luźny, ale i noszący ślady elegancji strój.
  Korzystając z dobra w postaci ładnej pogody wyszedł na krótki spacer. Dopiero jakieś 10 minut przed omawianą wcześniej godziną znalazł się w pobliżu sali gimnastycznej, zajmując sobie miejsce na pobliskiej ławce.

  Czas oczekiwania spędził siedząc wygodnie na ławce i przeglądając coś na telefonie. Wydawać by się mogło, że pochłonął go jakiś ebook, lecz gdyby przyjrzeć się nietęgiej minie z jaką wlepiał oczy w ekran nasuwały się nieco inne wnioski. W rzeczywistości śledził wzrokiem wcale nie taką krótką wiadomość tekstową od matki, która załamywała ręce nad drugim ze swoich dzieci – dwa lata młodsza od niego siostrą. Francesco marszczył brwi wczytując się w pełnego przekleństw smsa w którym matka opowiadała o kolejnych próbach wejścia w kulinarny córki.
  W końcu westchnął, wygaszając ekran telefonu, który zaraz przytknął w zmęczeniu do czoła. Nie miał dziś siły na wysłuchiwanie obu stron – jednej oburzonej faktem, że Włoszka robi tak proste błędy podczas gotowania i drugiej wściekłej, że matka zamiast ją wspierać jedynie krzyczy i porównuje do brata.
  Los uśmiechnął się wtedy do Alverry; kocie uszy drgnęły, wyłapując z otoczenia dźwięk nadciągających kroków. Poprawił więc tylko ułożone na czubku głowy okulary przeciwsłoneczne i zadarł łeb, konfrontując spojrzenie z trzecioklasistą.
  – Nie, nie miałem okazji – odparł, zgodnie zresztą z prawdą. – Zwiedzałem jedynie najpotrzebniejsze miejsca, w których przyjdzie mi się często pojawiać – Zaraz wzruszył bezwiednie ramionami, podsumowując tym samym swoją wypowiedź. Przybył do Riptide w celu zdobycia doświadczenia, raczej nie planując żadnych rozrywek. Nie miał na to zresztą czasu, wszak jego plan na życie zakładał możliwie jak najszybsze zdobycie pieniędzy. Bawić się i korzystać z wolności zamierzał dopiero po osiągnięciu celu.
  A jednak los postawił mu na drodze tego konkretnego wilka i Francesco zaczynał się zastanawiać, czy aby na pewno mógł sobie pozwolić na takie rozpraszacze.
  – Tym się teraz zajmuje obecna młodzież? Chodzeniem po mieście? –zapytał zaraz, trochę żartem, trochę poważnie.

  – Oh? Zobaczymy, czy taką świetną. Sprawa kawy jest dla mnie równie ważna co ta dotycząca jedzenia – Mówiąc zadarł nawet delikatnie podbródek, jakby co najmniej miał zaraz fuknąć z całej tej dumy. Nawet spoczywający dotychczas w spokoju ogon świsnął przez powietrze, uderzając z lekka w ziemię. Try me, bitch.
  – Tak, a jakąż to aurę wokół siebie roztaczam? – spytał pół żartem pół serio, rzucając chłopakowi ukradkowe spojrzenie. – Ale lasy brzmią dobrze. A skoro są częstą opcją, to musze się zorientować w sytuacji. Lubię biegać szlakami – Dziwił się, że mówienie o personalnych sprawach, które zwykle zachowywał dla siebie przychodziło mu tak łatwo i naturalnie akurat dziś, akurat przy Lovecraftcie. Znów jednak postanowił na razie nad tym nie myśleć, odłożyć sprawę gdzieś daleko na tyły umysłu i zwyczajnie odetchnąć od nauki choć na moment. Presja, która dzień w dzień obciążała ramiona bruneta zaczynała nieco odpuszczać.
  – Nawet lepiej, znacznie bardziej cenię sobie spacery.

z/t x2